De 580 wandelkilometers van Francine Postma over het St Olavspad lezen als een trein
Dit jaar las ik al meerdere boeken over een lange afstandswandeling. In het prachtig geschreven ‘Zoutpad’ wandelen Raynor en Moth over het kustpad in Zuid-Engeland. In ‘Liefde in de Wildernis’ wandelen Miriam Lancewood en haar man Peter dwars door Europa van Frankrijk tot Istanbul. Francine Postma ging niet met haar partner, maar alleen op pad. Ze wandelde over het onbekendere pelgrimspad Sint Olav, 580 kilometer lang. Dit loopt van Zweden naar Noorwegen en is voor haar een fysieke en mentale reis. Ook dit boek lees je weg als een trein. Over de prachtige natuur, mooie ontmoetingen en haar struggles. Ik sprak met haar nadat ik het boek ONDERWEG uit had.
Review reisboek Onderweg – Alleen over St Olavspad
Had je vooraf bedacht dat je een boek ging schrijven?
“Ja, dat had ik eigenlijk al gelijk in mijn hoofd. De eerste keer dat ik het St Olavspad liep, toen een paar dagen voor een artikel in Happinez, merkte meteen al dat er veel loskwam in mij. Ik ben daarmee gestart tijdens een burn-out. Het wandelen was voor mij een natuurlijke manier om orde op zaken te stellen in mijn hoofd. Het prachtige Scandinavische landschap doet echt iets met je geest. Het laat mezelf op een andere manier ervaren. Geeft rust en ruimte en laat me tot de kern van mijzelf komen. Het artikel in Happinez heb ik toen op basis van een paar dagen lopen geschreven. Die paar dagen deden al zóveel. Ik kwam tot het inzicht dat ik me niet kwetsbaar durf op te stellen. Ik liep op de eerste tocht, voor het Happinez-artikel dus, zoveel blaren. Ik voelde me daarom zo’n enorme loser. Ik mocht niet stoppen van mezelf. Thuis na die eerste reis, bekroop me steeds het gevoel dat er nog meer moest zijn. Daarom plande ik om nog een keer terug te gaan en daar dit boek over te schrijven.”
“Ik kwam tot het inzicht dat ik me niet kwetsbaar durf op te stellen.”
Hoe heb je het schrijven tijdens je tocht aangepakt?
“Op reis ben je in een verhoogde staat van bewustzijn. Je neemt ieder detail in je op. Hierdoor was het niet nodig om in een dagboek alles bij te houden. Dat voornemen had ik wel hoor, maar ik was meestal fysiek uitgeput als ik op mijn logeeradres kwam. Wat ik daarom deed is de volgende ochtend op mijn telefoon verhalen in te spreken. Die heb ik dus afgeluisterd en dat hielp steeds om weer in te loggen op mijn herinneringen.”
Had je vooraf bedacht dat je een boek ging schrijven?
“Ja, dat had ik eigenlijk al gelijk in mijn hoofd. De eerste keer dat ik het St Olavspad liep, toen een paar dagen voor een artikel in Happinez, merkte meteen al dat er veel loskwam in mij. Ik ben daarmee gestart tijdens een burn-out. Het wandelen was voor mij een natuurlijke manier om orde op zaken te stellen in mijn hoofd. Het prachtige Scandinavische landschap doet echt iets met je geest. Het laat mezelf op een andere manier ervaren. Geeft rust en ruimte en laat me tot de kern van mijzelf komen. Het artikel in Happinez heb ik toen op basis van een paar dagen lopen geschreven. Die paar dagen deden al zóveel. Ik kwam tot het inzicht dat ik me niet kwetsbaar durf op te stellen. Ik liep op de eerste tocht, voor het Happinez-artikel dus, zoveel blaren. Ik voelde me daarom zo’n enorme loser. Ik mocht niet stoppen van mezelf. Thuis na die eerste reis, bekroop me steeds het gevoel dat er nog meer moest zijn. Daarom plande ik om nog een keer terug te gaan en daar dit boek over te schrijven.”
“Ik kwam tot het inzicht dat ik me niet kwetsbaar durf op te stellen.”
Hoe heb je het schrijven tijdens je tocht aangepakt?
“Op reis ben je in een verhoogde staat van bewustzijn. Je neemt ieder detail in je op. Hierdoor was het niet nodig om in een dagboek alles bij te houden. Dat voornemen had ik wel hoor, maar ik was meestal fysiek uitgeput als ik op mijn logeeradres kwam. Wat ik daarom deed is de volgende ochtend op mijn telefoon verhalen in te spreken. Die heb ik dus afgeluisterd en dat hielp steeds om weer in te loggen op mijn herinneringen.”
Hoe is je leven veranderd na deze route?
“Ik liep het pad in mei en juni 2018. In de praktijk is het niet zo dat je 180 graden als mens verandert. Dat is wel het beeld dat je hebt als je aan zo’n reis begint. Ook ik had dat m’n hoofd. Voordat ik vertrok, was ik vastgelopen. Ik had het nodig om afstand te nemen en te resetten. Op vragen als “Waar sta ik? Hoe ga ik de rest van m’n leven aanpakken?” zocht ik het antwoord. Uiteindelijk kom je weer terug in je gezin, in je huis. Op dat vlak is er dan niets anders. Wat er wel met deze reis is veranderd, is dat ik meer gevoel van eigenwaarde heb. Ik kan dit aan, ik heb deze reis in mijn eentje volbracht en ben niet gek geworden.”
“Ik had het nodig om afstand te nemen en te resetten.”
Je had deze route ook met je partner of gezin kunnen lopen. Waarom heb je dat niet gedaan?
“Ik moest het zelf doen. Als ik met mijn man zou zijn, zou het een hele andere reis zijn. Ik zou hem laten navigeren en andere beslissingen laten nemen. Nu heb ik dit echt zelf gedaan. Met hem had ik niet zo diepgegaan. Het was echt een reis voor mij privé. En het is voor mij heel waardevol dat hij mij dit gegund heeft.”
Wat zou je andere reizigers willen meegeven als ze deze route willen gaan lopen?
“Just do it! Als ik het kan, kan jij het ook. Ik ben geen afgetrainde atleet, ook geen doorgewinterde wereldreiziger en zelfs ik heb het volbracht. Het is een goede route, niet te zwaar. Er zijn wel lange etappes en sommige zijn wel klauteren maar het is in 40 dagen te doen. Onderweg zijn er lieve mensen waar je kunt slapen en andere pelgrims zijn enorm vriendelijk. Ook als vrouw alleen is dit een fijne route, ik heb me geen enkel moment onveilig gevoeld. Je bent constant bereikbaar, overal kun je 112 bellen. Mocht je hulp nodig hebben bij de reisplanning kan je dat regelen via Nordic Pelgrim, een leuk reisbureau in Nederland.”
Welke herinnering aan de route is je het meest bijgebleven?
“Dat zijn er meerdere! Zoals beschreven in het boek, was er het voorval met de stieren. Op dat moment bleek dat ik zelf de oplossing was. Dat gaf me het inzicht, als ik echt in problemen kom, dan komt er een oplossing en die werkt. Dat was boost voor mijn zelfvertrouwen. Ook het vinden van een klavertje vier staat me bij. Ik besloot op mijn reis dat ik ga minder op de buitenwereld gericht wilde zijn. Ik wilde minder pleasen. Minder social media gebruiken. En, op dat moment vond ik het klavertje. Ook koester ik de gesprekken die ik voerde met de hosts van mijn logeeradressen. Rita gaf me de bevestiging om af en toe je kinderen los te laten en ook Heidi, wiens zoon bewust niet bij haar woont, deed dat. Het gaf me het inzicht om minder regide naar de moederrol te kijken. Je hoeft geen ontaarde moeder te zijn als je je kinderen af en toe achterlaat. Als je na zo’n reis zoals ik maakte thuiskomt, is je stoflaag ervan af. Je kan alles weer meer waarderen. Het is wat mij betreft echt gezond om af en toe weg te gaan.”
“Je hoeft geen ontaarde moeder te zijn als je je kinderen af en toe achterlaat.”
Heb je al plannen voor nog een nieuwe wandeltocht?
“Ik ben begonnen met een wandeltocht dichter bij huis, want ik kan niet makkelijk weer 5 weken weg. Ik had wel de behoefte aan een nieuw project. Daarom ben ik gestart aan het Nederlandse kustpad. Ik wil nooit stoppen met wandelen als ik langs de zee loop. Deze lange afstandswandeling is nu een eindeloze strandwandeling. Ik kom uiteraard ook door duinen en dorpjes. Vorig jaar ben ik er mee begonnen en reis dit keer met bepakking. Ik had dat als doel in m’n hoofd, met rugzak op pad en kamperen gelijk. Dat gewoon ervaren. Op de eerste vier dagen, voelde ik me als een minipelgrim. Ik ben van Sluis naar Domburg gelopen op Walcheren. Nu ga ik steeds etappes lopen. Enkele dagen overnachten en weer thuis. Deze vorm is behapbaar en kom steeds terug naar mijn project. Het begint te kriebelen om hier ook een boek van te schrijven. Het lijkt op het Zoutpad, maar dan in Nederland.”
Disclaimer: Dit artikel verscheen in samenwerking met Uitgeverij FJORD. Deze relatief jonge uitgeverij maakt frisse boeken voor buitenmensen sinds 2020.
Er zijn nog geen reacties geplaatst, ben jij de eerst?