Tongariro Crossing, 19.4 onvergetelijke kilometers over een vulkaan

Tongariro is een van de voormalige vulkanen op het Noordereiland van Nieuw Zeeland. Nu populair als daghike. Voor mij werden het 19.4 onvergetelijke kilometers tijdens de langste wandeling die ik ooit deed. 

 Wandeling Tongariro Crossing Nieuw-Zeeland

Ja, hij stond op het lijstje voor Nieuw-Zeeland, maar de factor weer is bij de Tongariro Crossing een onvoorspelbare factor. Op meer dan de helft van de dagen kun je deze hike over de vulkaan niet lopen. Ik had dan ook veel geluk dat wij een blauwe lucht met een klein zonnetje na een paar dagen van regen hadden. En met de backpackerbus Stray zit deze hike wel in de busroute. De wekker gaat dan ook om 5 uur ‘s ochtends om drie kwartier later te vertrekken met de bus. Wandelschoenen, wandelbroek, thermoshirt en fleecetrui aan. Laten we het er ophouden dat dit mijn minst modieuze dag was. In mijn rugzak voldoende eten en water voor een dag. Ik weet van te voren dat het zwaar gaat worden. Hoe zwaar gaan we zien.

Shuttle naar startpunt

Met de bus worden we bij het startpunt afgezet. Hoewel het koud was ‘s ochtends, is het na de eerste kilometer al zweten. Dus ik stop om al een laag uit te doen en mijn gezicht in te smeren, het zonnetje is namelijk best gemeen. Tot de eerste vier kilometer gaat het eigenlijk gemakkelijk, hoewel mijn rugzak met drie liter water wel verrekte zwaar is. Maar ik ga het nodig hebben. Bij de eerste (en voorlopig laatste toiletten) staan een hoop waarschuwingsborden. Voel je je niet goed, ga nu terug. Ik wordt er bijna bang van… dan wachten de Devil Staircases op ons.

En die doen hun naam eer aan. Jeetje wat was dit afzien. Gelukkig zie ik dat ik nog lang niet de laatste van de groep uit de bus ben. Op een gegeven moment had ik het zo warm dat ik in een tshirt liep. En de eerste liter water was al gauw op. Gelukkig werd het uitzicht mooier en mooier en ik haalde ik me de plaatjes van het felgroene meer mijn hoofd. Het einde van de trappen was in zicht. Een platte vallei naderde. Hier stond een fikse koude wind. Mijn lagen gingen weer aan inclusief mijn windjack. Er was een meertje maar ik wist dat er meer moois kwam. Dus zonder pauze liep ik door.

De volgende bergbeklimming was zonder traptredens of pad, maar vooral gravel. Nu snapte ik ook dat je dit niet kon lopen bij een beetje regen. De wind blaast scherp langs de beklimming en ik trek zelfs mijn handschoenen aan. Op handen en voeten moet ik sommige stukjes voortkruipen. Ik stop en probeer te genieten van het uitzicht. De top is inzicht, en de laatste kilometer gaat best snel. Ik ben er, op de top dan, want ik ben qua kilometers nog niet over de helft. Ik kijk in de rode krater en zie de knalgroene Emerald meren al liggen schitteren in de zon. WOW, WOW, WOW, dit is genieten. Ik neem de tijd om foto’s te maken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Er zitten er van mij groep nog steeds achter me. We beginnen aan de afdaling, ook deze is onverhard en dus glij ik tot twee kee toe uit. Maar ik hoor en zie bekende stemmen beneden en met enkele minuten ben ik bij de groene meren. Tijd voor de lunch, want na het beklimmen heb ik inmiddels honger en ik wil wat gewicht uit mijn tas verliezen. We gaan weer verder lopen door de valei die volgt, en ineens trekt er mist op. We zijn dus net op tijd de top over, anders hadden we niet eens dit uitzicht gehad. We komen langs het Blue Lake en denken dat het gaat regenen.

We klimmen nog een stukje verder omhoog voor een view over Lake Taupo en dan gaat de afdaling echt beginnen. Kilometerslang zigzag pad. Het enige wat ik voelde was doorlopen. Ik voelde hier mijn knie opkomen wat met deze afdaling uiteindelijk een fikse knieblessure werd. Ik nam pijnstillers om maar door te blijven lopen. Hoewel het uitzicht prachtig was leek het pad eindeloos. Ik bleef maar gaan en nam ondertussen de andere mee op sleeptouw. Die hadden blaren, ook pijnlijk.

Uiteindelijk kwam het bos inzicht voor de laatste vier kilometers. Hier werd het afdalen met trappen, wat vreselijk pijn deed, iedere stap. Ik wist dat het einde er moest zijn, vier kilometer betekende namelijk minder dan een uur te gaan, met het verstand op nul. We kwamen nog over een snelstromende rivier en ja daar zagen we eindelijk licht aan het einde. 19.4 kilometer in de benen.

Alles deed zeer, nog nooit eerder liep ik zo’n zware tocht. Helaas was er geen mooi finish bord.. met de shuttle werden we naar het hostel gebracht waar friet met bier en een hamburger een ware traktatie was. En een voetenbad. Mijn knie werd uiteindelijk het monster van mijn reis. Ik bezocht er zelfs een fysiotherapeut voor en heb bijna 3 weken ingetaped gezeten. Terug thuis ga ik verder met mijn behandeling bij de fysio.

Tips lopen Tongariro Crossing

Ik had het dus al zwaar op deze hike, dus je moet echt in goede conditie zijn. Deels voor de enorme hoeveelheid traptreden, anderzijds voor de stijle klimmen en afdalingen. En het kost ongeveer 6,5 uur.

Verder raad ik je aan het volgende mee te nemen:

• Goede stevige wandelschoenen met een verharding rond je enkel. Je kunt en wilt deze hike niet op je Allstars lopen.
• Goede wandel- en thermokleding in laagjes. Het kan vier seizoen op een dag hier zijn. Ik heb zelfs mijn muts en handschoenen aangehad. Je wilt echt niet in je spijkerboek op pad. En een windjack is echt aan te raden.
• Veel water, een volgende keer neem ik een camelback en een thermosfles met thee mee.
• Wandelstokken, als ik had geweten dat het parcours zo los grind was, had ik die meegenomen of gehuurd.
• Zonnebrand voor je gezicht

Verblijf bij National Park Tongariro

Het lopen van de Tongariro Crossing is behoorlijk weersafhankelijk. Weet je zeker dat je de hike kunt doen, kun je twee nachten in een van de dorpen verblijven; een er voor en een er na. Zo zaten wij in Snowy Water Lodge in Raetihi maar ook aan de andere kant in National Park zijn er veel accommodaties te vinden.  Is het weer nog onzeker, dan kun je beter in Taupo verblijven, hier is iets meer te doen om je dagen door te komen als het slecht weer is. Vanuit je hostel heb je een shuttle nodig die je naar de start & finish brengt.

Rondreis Nieuw-Zeeland

Ik maakte mijn rondreis met Stray door Nieuw-Zeeland. Hier ontmoette ik veel andere backpackers met wie ik deze pittige hike ook liep. Benieuwd naar mijn ervaringen met Stray? Lees deze blog. 

Meer blogs over Nieuw-Zeeland:

• Wonderschoon Waimangu
• Try before you die: Skydiven boven Abel Tasman National Park

Sanne Bakker

Sanne Bakker is eigenaar van ensanne reist. Sanne houdt van stedentrips maken en daarbij een hoop dingen bezoeken. Ze is geïnteresseerd in kunst, musea en WW2. Ook is ze in voor echte Try before you die avonturen. Daarbij heeft ze haar diploma in de Reisjournalistiek gehaald.